Dat was lang geleden!

Sommigen zullen het drankje hiernaast wel direct herkennen aan de karakteristieke garnering: de Pearl of Wisdom. Mijn bijdrage op de eerste editie van Tiki Time, inmiddels al weer een tijdje geleden. En volgens mij had ik ‘m daarna nooit meer gedronken. Onterecht, want het smaakte best. Ik weet nog dat we de eerste keer allemaal cijfers gingen geven aan ieder’s cocktails, om aan het eind de favoriet van de avond aan te kunnen wijzen. Volgens mij won Rick’s Nui Nui, maar deze werd ook gewaardeerd.

Deze vergeleken we toen een beetje met de Singapore Sling (ook op die avond geserveerd). En dat klopt inderdaad wel een beetje, hoewel ze toch ook wel weer anders zijn, hoor. Ik verkies denk ik toch de Sling. Maar ziet ie er hier nu niet ook een stuk minder rommelig uit dan bij de eerste poging? Oefening baart kunst…

De smaak zal ook wel iets anders zijn aangezien ik inmiddels andere merken in huis heb. Nu: Cherry Heering; toen: Pollen. Nu: Tanqueray gin; toen: Gordon’s London Dry. De sake is nog wel van hetzelfde merk…

Okee, geen paprika. Citroengras dan?

Schijnbaar twijfelt men aan de waarde van paprikasmaak in een cocktail. Misschien terecht, het is een beetje een vreemd idee tenslotte. Citroengras dan? Volgens mij had ik het er pas met Pipa al over, dat dat misschien het proberen waard was. Dat heeft misschien meer een smaak die een aanvulling zou kunnen zijn. Nu had ik nog een stengel thuis liggen, en ben ik even gaan zoeken of er al meer mensen op dat idee gekomen waren. Geen verrassing: ja natuurlijk. Ik kwam één recept een paar keer tegen, dat van de (wat een originele naam) Lemongrass Cocktail.

• 2½ oz kokosrum
• 1½ oz citroengrassiroop
• 1 oz vers limoensap

Schudden en strainen in een cocktailglas. Garneren met een stukje stengel citroengras of een dun schijfje limoen.

Oftewel: een siroop maken van het citroengras. In kleine ringetjes snijden, en met 1 kopje water en een half kopje suiker voorzichtig aan de kook brengen en dan een kwartiertje zachtjes laten pruttelen. Af laten koelen en door een zeefje gieten.

Die heb ik dus even gemaakt. M’n Cruzan Coconut is bijna op, dus die spaar ik een beetje. Gemaakt met Malibu dus maar. Het resultaat? Eigenlijk een bijzonder licht en verfrissend drankje. Het citroengras is niet bijzonder heftig in de smaak, dus misschien mag de siroop wat sterker de volgende keer. Maar best heel lekker. Probeer gewoon eens!

Nieuw cocktailboek

Zo, daar ben ik weer. Zoals ook al snel even gemeld in het gastenboek, heb ik deze week een nieuw cocktailboek binnengekregen. Ik heb eigenlijk maar weinig van die boeken in huis, omdat ik liever één goede dan 20 slechte heb, en ben daarom erg huiverig in de aanschaf ervan. Maar toen ik las dat Robert Hess (van DrinkBoy.com) er eentje uit had gebracht, besloot ik na één enkele recensie plus de introductie op Amazon te hebben gelezen dat ik die wel wilde hebben. De prijs viel erg mee ($12,95 plus verzendkosten) en het is nog handig gebonden ook, met een degelijke harde en geplastificeerde kaft en daarbinnen een ringband, zodat ie open blijft liggen en niet zo makkelijk vies wordt.

Maar het gaat uiteraard om de inhoud. Ik las al dat het naast de vertrouwde recepten ook eigen creaties bevatte en andere nieuwe recepten uit zijn professionele en persoonlijke kring. Vooral dat beeld van nieuwe cocktails sprak me aan, want ik weet inmiddels wel hoe ik een Cosmopolitan, Singapore Sling of Margarita maak. Hiernaast bevat het boekwerk uiteraard ook de gebruikelijke introductie in cocktails, de geschiedenis ervan, welke dranksoorten er zijn en hoe de verschillende cocktailfamilies in elkaar zitten. Allemaal op een erg prettige en vriendelijke manier beschreven. Het hele boek is sowieso erg fris vormgegeven en voorzien van mooie foto’s die me weer doen verlangen naar de zomer. Bonuspunten worden verder verdiend doordat Dhr. Hess in tegenstelling tot veel van zijn collega’s wél een liefhebber van tiki drankjes is.

En dan de recepten. Ik heb ze natuurlijk nog lang niet allemaal uitgeprobeerd, maar wel al wat zitten doorlezen en er inmiddels drie getest. Eentje daarvan kende ik al, de Ramos Gin Fizz (jummie), maar twee andere nog niet. Hierboven afgebeeld zie je de Pepper Delicious, die tot stand komt door het muddlen van paprika en munt. De link zegt rode paprika, Robert Hess kiest voor gele. Net wat je voorkeur heeft. Ik denk dat ik net als Robert de gele mooier vind. Qua smaak zal het weinig uitmaken. Lekker als je van paprika houdt, want dat proef je echt. Naast de munt en de rest uiteraard. En als derde heb ik er eentje van de auteur zelf gemaakt, de Bloomsbury (links). Eigenlijk een vanille-Martini. Ook niet verkeerd.

Conclusie tot dusver: leuke aanvulling op de collectie. Ga ik vaker openslaan en dingen uit proberen. Voor de prijs hoef je het niet te laten.

Chance of showers in the afternoon…

Om meteen maar met de deur in huis te vallen: ik zat er naast. I fucked up. En eigenlijk op een heel stomme manier achteraf. Korte recap: ik was al een aantal maanden geleden het volgende artikel en drankje op het net tegengekomen en wilde die wel eens proberen. Maar het kwam er steeds maar niet van. Volgens mij kwam dat eigenlijk vooral omdat ik geen Pimm’s in huis had en steeds niet enorm de behoefte had om dat te verzorgen. Sinds vorige week heb ik dat spul wel in huis. Het blijkt een soort kruidenbitter, vergelijkbaar met Juttertje of Beerenburg. Dat soort drank verwacht ik blijkbaar alleen in aardewerken kruiken. In ieder geval was het dus tijd voor de Emotional Weather Report.

Alleen…ik slaagde er achteraf dus in om het totaal te verknallen. Ik ben heel enthousiast begonnen om letterlijk te doen wat er stond, zonder even zelf na te blijven denken. Achteraf zat in de siroop gewoon te veel chilipoeder (en ook te veel kardemom). Het leverde een veel te dikke siroop op (te veel water verdampt), met een veel te heftige smaak. Met 2 ounces van die siroop proefde het eigenlijk alleen nog maar naar chili en kardemom, zelfs de gember was nauwelijks meer te herkennen. Mijn creatie was volledig uit balans (en achteraf ook niet goed genoeg door elkaar geroerd). Door de gootsteen dus..

Maar wat geschiedde? Ik meldde mijn ervaring hier op het blog, zoals ik dat wel vaker doe. Maar nu reageerde de auteur van het artikel zelf opeens. Betrapt! Waarom ik het dan wel niet lekker vond, en met wat tips om het nog beter te maken. Tja, dan moet je wel hè… Blij toe achteraf, want ik heb het nu wat anders gedaan en het smaakt me nu uitstekend (wat ik ook verwacht zou hebben). Ik heb de siroop wat minder heftig gemaakt en er iets meer limoensap in gedaan (½ oz) en proef nu wel alle andere dingen die er in zitten. Best lekker dus. Ik heb trouwens meteen een tweede gemaakt, alleen niet met Pimm’s maar met Juttertje. Stiekem vind ik ‘m dan nog iets lekkerder zelfs.

Dus: Chris (mocht je dit lezen) bedankt voor de feedback die me ertoe zette het toch nog een keer te proberen. Ik ga meer van je blog proberen in de toekomst. Je kan dit blijkbaar best redelijk lezen met Babelfish of Google Translate, dus ik vertaal de boel niet. En ik heb ook voor de gelegenheid ook Nighthawks at the Diner opgezet. Dat blijft toch een fijne zondagmiddagplaat…

Mooi roze is niet lelijk

Ik ben de laatste tijd een beetje bezig om wat meer cocktails met bijzondere ingrediënten uit te proberen om te kijken of dat nog verrassende drankjes oplevert (zoals de FIN). Gisteren pakte dat uit in een minder geslaagd experiment, maar de hiernaast afgebeelde cocktail maakt mij wel gelukkig. Het is (wederom) afkomstig van het blog van TraderTiki, en gebruikt pitayasiroop als ‘gek’ bestanddeel.

Het is niet helemaal hetzelfde als op zijn blog, aangezien hij op zijn blog een vrucht had die ook van binnen roze was. Die van de Sultan (€0,79) was wit van binnen, een andere variant. Het schijnt qua smaak weinig te verschillen, maar de kleur is natuurlijk behoorlijk anders. Ik heb thuis wel de luxe van een sapcentrifuge en was daardoor aanzienlijk minder tijd kwijt. En ik kon ‘m alsnog knalroze maken door er ook wat van de schil doorheen te raggen.

Lees verder…

And now for something completely different…

Voor zover dat nog niet is opgevallen, ben ik de laatste tijd weer eens wat meer aan het experimenteren met drankjes die ik nog niet ken. Vaak kies ik dan wel recepten uit waarvan ik gok dat ik het wel lekker ga vinden, omdat ik de ingrediënten inmiddels wel goed genoeg ken en vaak de combinatie ervan ook. Maar soms is het leuk om jezelf te verrassen met iets waarvan je zelf totaal geen idee heb of je het lekker gaat vinden.

Zo vaak ik bij het struinen langs verschillende blogs de Suissesse tegen. Prachtig plaatje, maar wat een ingrediënten. Twee volle ounces anijsdrank, waar ik meestal maximaal die 1/8 ounce in drankjes stop. Crème de menthe, nog zo’n gek ingrediënt. De lillet heb ik pas recent in huis (na een Vesper Martini James Bond pre-party) en is op zich helemaal mijn smaak niet. Dit kon toch haast niet lekker zijn, of althans in het geheel niet aan mij besteed? Toch wilde ik het gewoon eens proberen. Een flesje crème de menthe van DeKuyper bleef onder een tientje qua kosten, dus dat was op te brengen. Ik heb nog steeds geen absint in huis, maar vond dat ik best mocht vervangen door Pernod om een goeie indruk te krijgen.

Dus, flesje groene drank gehaald om de hoek en het bewuste drankje in elkaar geschud. En wat schetste mijn verbazing? Ik vond het gewoon lekker. Echt lekker. Ik had dit berichtje natuurlijk meteen moeten tikken om de smaak nog goed te kunnen beschrijven, maar dat ben ik vergeten helaas. Het is (uiteraard) de anijssmaak die de boventoon voert, maar met de andere ingrediënten samen viel het allemaal wonderwel op z’n plaats. Het zou zomaar kunnen dat ik dit nog eens ga maken.

Terwijl ik dit tik drink ik iets anders waar ik het pepermuntspul in kon gebruiken. Een Grasshopper (1 oz crème de menthe, 1 oz white crème de cacao, 1 oz room)….smaakt als een vloeibare After Eight mint. Alleen voor de liefhebber.

Stormy weather…

Het is weer herfst. Bijna weer tijd om de skull mugs uit de kast te halen voor een lekkere Hot Buttered Rum. Ik ben normaal al fan van de wat kruidige cocktails maar als het buiten kutweer is wordt dat nog extra aangewakkerd. Dus toen ik vanmorgen deze post over de ‘Harvest Punch’ las op het blog van Kaiser Penguin was mijn interesse gelijk gewekt. Maar 1 ingredient vond ik toch wel wat vreemd. Apfelkorn. Apfelkorn?! Dat spul heb ik sinds mijn tienerjaren niet meer aangeraakt. De Kaiser spreekt er over alsof het een exotisch likeur is, iets speciaals, terwijl ik toch vooral die zoete meuk in mijn hoofd heb. Maargoed, de rest van de ingredienten spraken me zeer aan. Dus er zat niets anders op om naar de slijter te gaan en een fles Apfelkorn te scoren. Hiervoor kon ik voor de verandering gewoon eens bij de Gall & Gall terecht. Hier kom ik eigenlijk bijna nooit vanwege hun zeer teleurstellende rumselectie, maar Apfelkorn zouden ze vast hebben. Ik moet zeggen dat ik me toch een beetje vreemd voelde dat ik met die fles bij de kassa stond. Ik had haast de neiging om iets te zeggen als: “m’n neefje komt vanmiddag langs”. Gek was dat eigenlijk…

Lees verder…

Weer raak!

Jawel, een dag later, wederom iets lekkers gevonden. Ik had van de laatste Tiki Time nog een rode grapefruit liggen. Die moest ook op voordat ie begon te schimmelen. En aangezien er best veel sap uit zo’n vrucht komt, zocht ik een cocktail waar een significante hoeveelheid grapefruitsap in moest. En ik vond deze op Trader Tiki’s Booze Blog, de Yellow Carvel. Het recept viel helemaal op z’n plek omdat ik nodig eens iets moest gaan doen met die fles Drambuie die al een tijd onaangeroerd in de kast stond.

Op zich vind ik grapefruitsap snel te wrang, maar zoals in bovenstaand blog te lezen wordt dat helemaal geneutraliseerd door de overige ingrediënten. Een vol ounce suikersiroop maakt ‘m behoorlijk zoet, maar dat kan ik best hebben af en toe.

Afgelopen Lowlands viel op het podium te zien dat Johnny Rotten groot liefhebber van Drambuie was. Misschien ben ik het nu ook wel, althans in deze samenstelling. Dit goedje gaat in ieder geval soepeltjes naar binnen.

• 1½ oz vers grapefruitsap
• 1½ oz Drambuie
• 1 oz suikersiroop
• 2 dashes Angostura Bitters
• snufje zout

Schudden met crushed ice (ik deed ongeveer 10 oz ), uitgieten in een longdrinkglas, opvullen met bubbeltjeswater, garneren met een stuk grapefruitschil.

PS. Het viltje is nog een souvenirtje van de kerstborrel van KindaMuzik van een paar jaar terug, in het gebouw van het NPI aan de Prins Hendrikkade te A’dam. Ik vond de kleur goed passen bij het drankje…

Nee, dat is geen witbiertje..

Gisteren had ik na het koken nog een gehalveerde citroen over omdat ik voor mijn salade niet alles nodig had. Wat doe je dan met de rest? Inderdaad…gebruiken in een cocktail. Maar welke?

Ik doe het niet consequent maar slechts af en toe: het rondstruinen op allerlei cocktailblogs op zoek naar ideetjes. Eentje welke ik dan vaak bezoek (zie ook vorige post) is Oh Gosh! Daar kwam ik ook deze Silver Lining tegen. Leek me lekker. Dus eens even kijken wat ik in huis heb: geen rye whiskey in ieder geval. En geen Spa Rood of andere smaakvrije bubbels. M’n ervaring met het vervangen door bourbon leverde naar mijn smaak de laatste paar keer nou niet de meest geweldige drankjes op, dus ik wilde iets anders proberen. Gewoon maar eens een fijne Schotse whisky uit de kast getrokken. Spa Rood vervangen door Spa Citroen (zit tenminste ook nog echt smaak aan) en gaan!

• 1½ oz Glen Grant Pure Malt
• ¾ oz Licor 43
• ¾ oz vers citroensap
• 1 heel eiwit

Schudden met ijs tot je hand er af vriest, strainen in een met ijs gevuld longdrinkglas en opvullen met Spa Citroen.

En de smaak? Tja, eigenlijk heb ik niets toe te voegen aan wat er ook op bovengenoemd blog staat. Ik kan het er alleen maar mee eens zijn. Gewoon een keer proberen, zou ik zeggen.

Souvenir bedankpost #3

Op de heuglijke dag van de komst van de nieuwe Mini Tiki Joost (nogmaals gefeliciteerd, Rick en Sas!) ook nog even dit korte bericht. Een bedankje voor het Cubaanse souvenirtje dat mij op de afgelopen Tiki Time is overhandigd, een fijn old-fashioned Havana Club glas. Slecht verkrijgbaar in Nederland, maar in Cuba ging dat makkelijker.

Het drankje dat er in zit is een Dizzy Sour. Wel okee, maar niet heel bijzonder. Maar de foto was goed genoeg voor het tonen van het glas.

Pipster, Manon: dank jullie wel!

Weer een souveniertje!

Nog een souveniertje! Mijn verjaardag valt gewoon meerdere keren per jaar tegenwoordig. En wat voor eentje dit keer!

Een echte klassieker uit het Raffles Hotel te Singapore. Al wat ouder dan de ‘echte’ tiki cocktails die meestal deze pagina’s sieren, maar past er toch wel redelijk bij (ondanks het gebrek aan rum). Bedacht ergens tussen 1910 en 1915 door ene Ngiam Tong Boon, een barman van het Raffles destijds, en sindsdien niet meer weg te denken uit de cocktail scene. Moet ik de naam nog noemen? Volgens mij niet.

Ik heb ‘m gemixt volgens wat men tegenwoordig maar voor het originele recept houdt, en dan is ie gewoon heul erg lekker.

Familie Ananas! Dank! U! Wel! Jullie mogen vaker op huwelijksreis…

London Calling

Er zijn een aantal cocktails uit de Beachbum Berry boekjes die ik nog wil maken, maar die er steeds niet van komen om de één of andere reden. De London Sour uit Intoxica was er zo één. Tot vanavond.

Het recept is afkomstig van Trader Vic en bedacht ter gelegenheid van de opening van een vestiging in Londen in 1965. Ik ben redelijk liefhebber van (ik neem aan) de cocktail die de inspiratiebron hiervan is geweest, de whiskey sour. Vic heeft er een tiki draai aan gegeven door er jus d’orange en amandelsiroop aan toe te voegen. De gebruikte whisk(e)y is natuurlijk ook van belang, maar ik denk dat daar erg moelijk een zinnig woord over te zeggen is qua smaak. Daar zijn simpelweg te veel keuzes in te maken. Ik heb geen idee waarmee ie destijds is gemaakt.

Het recept vroeg om scotch, dus ben ik even door mijn Schotse whisky’s gelopen (en de Ierse genegeerd) en mijn keuze laten vallen op de Glen Talloch. Alles bij elkaar gemixt, schudden, garneren, en proeven. Mijn oordeel: te sinaasappelig waardoor de andere smaken onderbelicht bleven. Misschien dat ik een scherpere whisky zou moeten proberen waarvan de smaak beter overeind blijft, maar ik denk met name dat ik er minder jus d’orange door zou doen de volgende keer (of wat meer citroen). Maar ik ga ‘m zeker nog een keer maken, want het idee staat me nog steeds erg aan.

Cause I’m a voodoo child…

Precies één dag later. M’n Ghastly Ones mok is gearriveerd! Deze voodoo priester schreeuwt natuurlijk maar om één drankje: een zombie. En dan uiteraard mijn favoriet, de 1934 zombie punch zoals opgetekend in Sippin’ Safari.

Voor al onze lezers die dit boekje nog niet in huis hebben, hier nog even het recept:

EDIT: receptje toch maar weggehaald. Iets met copyright, en koop het gewoon zelf.

En dan? Braindead in de DVD speler duwen? Of misschien Live and Let Die? Nope, niets van dit alles dit keer. Gewoon alleen genieten van één van de lekkerste tiki cocktails die ik ken. Oh, en dit stukje tikken.

On a foggy night…

Eén van Trader Vic’s klassieke cocktails is de Fog Cutter. Als je in Trader Vic’s Bartender’s Guide kijkt zie je dat er van deze cocktail twee varianten bestaan. De gewone Fog Cutter en de Samoan Fog Cutter. Beide cocktails bevatten dezelfde ingredienten (citroen, sinaasappel, orgeat, brandy, gin, witte rum en sherry) maar er zijn een aantal verschillen tussen de twee. Het eerste verschil is dat er in de Samoan Fog Cutter iets minder drank zit. Het tweede verschil is dat de Fog Cutter wordt geschud met ijsklonten en de Samoan Fog Cutter wordt geblend met crushed ijs en er vervolgens nog ijsklonten aan toe worden gevoegd. Het laatste verschil is dat volgens de Bartender’s Guide de Fog Cutter in een 420 ml glas moet worden geserveerd, terwijl de Samoan Fog Cutter in een mok gaat. Door de jaren heen zijn er zover ik kan zien verschillende versies van de Samoan Fog Cutter mok geweest en ook verschillende versies voor de verschillende restaurants uit de Trader Vic’s keten. Een maandje geleden kwam ik op ebay een van deze mokken tegen. Je ziet ze regelmatig opduiken en zijn niet heel zeldzaam dus het was ook niet heel moeilijk er eentje te bemachtigen.

Lees verder…

Kijk uit malloot…

Een leuke aanwinst voor je tiki mug collectie is een zogenaamde coconut mug. Sinds ik eind februari 2 oude Trader Vic’s exemplaren op de kop heb getikt is er al mening Coconaut in geserveerd. Het is echt een van de meeste eenvoudige cocktails uit de Grog Log met slechts 4 ingrediënten, maar een grote favoriet van veel tiki timers. Voor een mok vol (ongeveer 450 ml) heb je het volgende nodig:

120 ml homemade coconut cream
40 ml vers limoensap
100 ml dark Jamaican rum
300 ml crushed ijs

Alles blenden tot het slushy is en slurpen maar. Aangezien we in Nederland nog geen fatsoenlijke coconut cream zijn tegengekomen maken we dit maar zelf door in een blikje kokosmelk een half blikje suiker op te lossen. Als je helemaal los wilt gaan kan je voor een Coconaut Re-entry gaan waar J. de Strandkammer een prachtige demonstratie van gaf op Tiki Time #2. Maar genoeg over de Coconaut want vandaag had ik zin in iets anders. Eén van mij andere favoriete cocktails die ook uit de coconut mug geserveerd kan worden, de Lei Lani Volcano. Deze cocktail is vrij zoet, maar ik hou zo af en toe wel van een ‘girly’ drankje. 😉 Deze guave-ananas-kokosnoot combie is zeer fruitig en erg goed te doen. Zo maak je een coconut mug vol:

90 ml gauvenectar (bv. Maaza)
45 ml ongezoet ananassap (bv. Appie Heijn)
22,5 ml vers limoensap
7,5 ml rock candy syrup (suikersiroop met heel veel suiker erin, bv 3:1)
75 ml kokosnoot rum (Malibu of Cruzan)

Shaken met veel ijsklonten. Op aanraden van de Beachbum heb ik speciaal een fles Cruzan Coconut besteld uit Duitsland en heb deze natuurlijk vergeleken met Malibu. Eerlijk is eerlijk, de Cruzan is veel beter. Dus een ieder die deze cocktail kan waarderen met Malibu zal hem alleen maar lekkerder vinden met Cruzan Coconut.